Z cyklu „U-bootwaffe” … cz. 43 - U 456

 

U 456 Typ VIIC
Stocznia:			Deutsche Werke AG. Kiel
Numer zamówienia:			287
Zamówienie:			16.01.1940
Położenie stępki:			03.09.1940
Wodowanie:			21.06.1941
Wcielenie do służby:			18.09.1941
Numer pocztowy:			M 17 549
Przebieg służby:
18.09.1941 – 01.01.1942		6 Flotylla U-bootów, Danzig (szkolenie załogi)
01.01.1942 – 30.06.1942		6 Flotylla U-bootów, Norwegia (służba frontowa)
01.07.1942 – 30.11.1942		11 Flotylla U-bootów, Bergen (służba frontowa)
01.12.1942 – 12.05.1943		1 Flotylla U-bootów, Brest (okręt bojowy)
12.05. 1943		Zatonął na Północnym Atlantyku (pozycja 46.39N, 26.54W) podczas wykonywania alarmowego zanurzenia przed nadpływającym brytyjskim niszczycielem HMS Opportune, prawdopodobnie na skutek defektu wynikającego z uszkodzeń odniesionych od bliskiej eksplozji zrzuconej przez brytyjski bombowiec B-24 Liberator (86 Sqn RAF) torpedy akustycznej No-84.
Dowódcy:
18.09.1941 – 12.05.1943			OL ~ KL Max-Martin Teichert
Liczba patroli:			11
Zatopione /uszkodzone statki handlowe:			6 (31.528 ton)/1 (6.421 ton)
Zatopione/uszkodzone okręty wojenne:			0/1 (11.500 ton)
Zestrzelone/uszkodzone samoloty:			0/0
Okres służby U 456 przed rozpoczęciem wykonywania patroli bojowych:
19.09. – 23.09.1941	Kiel – rejsy próbne okrętu.
24.09. – 06.10.1941	Kiel – próby okrętu w ramach UAK oraz szkolenie załogi.
07.10. – 08.10.1941	Rønne/Bornholm – próby hydrofonów w ramach UAG-Schall.
10.10. – 11.10.1941	Swinemünde – szkolenie w obsłudze broni przeciwlotniczej w ramach miejscowej Fla-schule (szkoła obrony przeciwlotniczej).
12.10. – 14.10.1941	Danzig – szkolenie załogi.
15.10. – 20.10.1941	Gotenhafen – próby broni torpedowej w ramach TEK.
21.10. – 25.10.1941	Danzig – pobyt w stoczni w celu przeprowadzenia drobnych prac naprawczych.
26.10. – 27.10.1941	Hela – szkolenie w morzu w ramach Agru-Front.
28.10. – 31.10.1941	Danzig – pobyt w stoczni w celu przeprowadzenia prac naprawczych.
01.11. – 10.11.1941	Hela – c. d. szkolenia w morzu w ramach Agru-Front.
11.11. – 21.11.1941	Danzig – indywidualne szkolenie załogi.
22.11. – 24.11.1941	Danzig – pobyt w stoczni w celu przeprowadzenia prac naprawczych.
26.11. – 08.12.1941	Danzig – ćwiczebne strzelanie torpedami w ramach 24 Flotyll U-bootów.
09.12. – 19.12.1941	Gotenhafen – ćwiczenia taktyczne w ramach 27 Flotylli U-bootów.
20.12. – 22.12.1941	rejs na trasie: Danzig – Kiel.
23.12. – 22.01.1942	Kiel – przegląd okrętu oraz prace konserwacyjne realizowane przez stocznię Deutsche Werke AG.
23.01. – 30.01.1942	Kiel – przygotowanie okrętu do wyjścia na pierwszy patrol bojowy.

Patrol 1 (31.01.1942 – 15.02.1942)

31.01. U 466 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 12:00 odbił od mola Tirpitza, po czym opuścił bazę w Kiel, kierując się w stronę Kanału Cesarza Wilhelma (obecnie Kanał Kiloński). Tuż przed północą osiągnięto śluzę w Brunsbüttel, gdzie następnie przenocowano, po czym rankiem następnego dnia o godzinie o 07:00 skierowano się w stronę położonej na wyspie Helgoland wysuniętej bazy. Dwie godziny później U 456 spotkał się z torpedowcem Möwe, w eskorcie którego o 15:15 osiągnął Helgoland (w trakcie pobytu w tamtejszej bazie załoga walczyła z zalodzeniem okrętu). Drugiego lutego o godzinie 19:00, w towarzystwie eskorty wyruszono w dalszą drogę, kierując się ku wybrzeżom Norwegii (pogoda jak na te porę roku była dobra: stan morza 1, pochmurnie, przebijająca się przez chmury poświata księżyca). Tuż po północy następnego dnia osiągnięto kwadrat AN 9546, gdzie po pożegnaniu się z eskortą rozpoczęto marsz rutą o kodowej nazwie Blau. Trzy dni później, 6 lutego na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Zgodnie z poleceniem Führera przewidziano znaczące wzmocnienie sił na obszarze Norwegii a mianowicie: okręty Oceanu Arktycznego zostaną wzmocnione 6 jednostkami, z czego dwie w gotowości bojowej pozostaną w Narwiku, ewentualnie w Trondheim. Seibicke, Teichert, Strelow płynąc w odległości 30 – 80 mil morskich od wybrzeży Norwegii kierować się do Kirkenes.”.

Ósmego lutego w trakcie marszu na powierzchni na skutek silnego falowania (stan morza 6 - 7) o godzinie 04:30 (kwadrat marynarki AF 5344) doszło do nieszczęśliwego wypadku, w wyniku którego złamania kości przedramienia doznał Mtr Georg Lütjen. Trzy dni później 11 lutego o 10:10 (kwadrat marynarki AB 8371) po raz pierwszy od ośmiu dni udało się uchwycić namiar potrzebny do obliczenia aktualnej pozycji okrętu i porównania jej z pozycją dotychczas zliczaną. Następnego dnia o godzinie 22:10 w kwadracie AC 4737 z pomostu okrętu Teicherta dostrzeżono sylwetkę bratniego U-boota, na który to następnie nadano pozostawiony bez odzewu sygnał rozpoznawczy. Piętnastego lutego o 10:30 U 456 wpłynął do bazy w Kirkenes, kończąc trwający ponad dwa tygodnie patrol (16 dni). W trakcie jego trwania okręt przepłynął 1.604 mile morskie na i 192,5 mili morskiej pod powierzchnią.

 

15.02.1942 po uprzednim zdaniu przez Maxa-Martina Teicherta raportu z przebiegu patrolu w zaokrętowanym na statku Boltenhagen wysuniętym dowództwie flotylli U 456 opuścił Kirkenes, kierując się w stronę pobliskiego Reinøyafjordu, gdzie zacumował przy burcie zaopatrzeniowca Südmeer, z którego to wkrótce potem rozpoczął pobieranie zapasów na koleiny patrol.

Patrol 2 (24.02.1942 – 22.03.1942)

24.02. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 17:15 opuścił Kirkenes, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Oceanu Arktycznego i Morza Barentsa. Dwudziestego szóstego lutego o 08:20 (kwadrat marynarki AC 8868) w kierunku wykrytego dwadzieścia minut wcześniej nieprzyjacielskiego dozorowca odpalono salwę trzech torped, z których jedna pozostała w wyrzutni zaś pozostałe dwie na skutek defektu wkrótce po odpaleniu poszły na dno. Następnego dnia o 11:32 (kwadrat marynarki AC 8947) w związku z dostrzeżeniem nadlatującego nieprzyjacielskiego samolotu wykonano alarmowe zanurzenie. Odpowiednio trzy i siedem minut później w pobliżu U 456 detonowały najpierw dwie a następnie jedna bomba głębinowa, które na szczęście nie spowodowały żadnych szkód. Tego samego dnia wieczorem o 20:00 (kwadrat marynarki AC 8868) z pomostu okrętu Teicherta dostrzeżono światła latarni morskiej Sjet Huk. Dwudziestego ósmego lutego o godzinie 23:50 (kwadrat marynarki AC 8947) hydroakustyk zameldował o uzyskaniu kontaktu akustycznego z pracującym w pobliżu silnikiem wysokoprężnym niezidentyfikowanej jednostki, której to jednak nie udało się dostrzec. Dopiero dwadzieścia pięć minut później, już 1 marca zlokalizowano i zidentyfikowano meldowany przez hydroakustyka kontakt jako prawdopodobnie nieprzyjacielski okręt podwodny, przed którym schowano się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. O 04:05 (kwadrat marynarki AC 9844) w pobliżu zajmowanej przez U 456 pozycji przepłynął wrogi dozorowiec, który następnie po uchwyceniu z nim kontaktu zrzucił dwie na szczęście niecelne bomby głębinowe. Osiem dni późnej 9 marca okręt Teicherta bez powodzenia operował na spowitym gęstą mgłą torze wodnym Gloni (kwadrat marynarki AC 8984). Następnego dnia na U 456 odebrano pochodzącą z dowództwa Oceanu Arktycznego depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Seibicke, Hackländer i Teichert utworzyć grupę Umhang. Operować w rejonie pomiędzy 39˚ i 40˚ Wschód. Zabezpieczać operację pancernika Tirpitz i czterech niszczycieli.”.

W/w operacja w której brał udział pancernik Tirpitz oraz cztery niszczyciele: Paul Jacobi, Friedrich Ihn, Hermann Schoemann i Z 25 skierowana była przeciwko wykrytemu piątego marca przez samolot zwiadu Fw.200 Condor, składającemu się z 17 statków konwojowi PQ.12 (1 marca opuścił Reykjavik). Dwa dni później 12 marca o 14:15 (kwadrat marynarki AC 8971) odebrano pochodzący z U 454 meldunek o kontakcie z konwojem w AC 8856. Tego samego dnia w trakcie poszukiwań meldowanego wroga o 16:48 dostrzeżono znajdujący się na kursie 0˚ wrogi niszczyciel przed którym schowano się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. Niecałe dwie godziny później o 18:30 U 456 z powrotem pojawił się na powierzchni ponownie rozpoczynając poszukiwania nieprzyjacielskiego konwoju. Czternastego marca wciąż nie mający żadnego kontaktu z PQ.12 okręt Teicherta o 10:15 w kwadracie AC 8869 dostrzegł samotną jednostkę zidentyfikowaną jako przerywacz zagród minowych, która wkrótce potem otworzyła w jego kierunku ogień, zmuszając go w ten sposób do wykonania alarmowego zanurzenia. Po mającym miejsce dopiero o 18:15 wynurzeniu nie wykryto już wrogiej jednostki. Następnego dnia w związku z silnym zalodzeniem okrętu o 18:25 (kwadrat marynarki AC 8833) Max-Martin Teichert zarządził trwające dwadzieścia minut zanurzenie. Dwa dni później 17 marca o 05:15 w kwadracie AC 8829 nawiązano kontakt wzrokowy ze znajdującym się w odległości 6 – 8 mil morskich U 435. Następnego dnia operujący od kilku dni z powrotem w pobliżu Murmania okręt Teicherta o 16:00 (kwadrat marynarki AC 8831) uzyskał kontakt wzrokowy z grupą trzech trałowców oraz jednym dozorowcem. Pięćdziesiąt siedem minut później po wykryciu nadlatującego samolotu wykonano alarmowe zanurzenie, pozostając pod wodą do 17:18. Następnego dnia o 20:00 znajdujący się w kwadracie AC 8835 U 456 otrzymał z dowództwa polecenie powrotu do bazy. Dwudziestego drugiego marca o 08:00 osiągnięto punkt Rot, gdzie spotkano się z eskortą, w towarzystwie której o 09:15 zawinięto do Kirkenes. W trakcie trwającego prawie cztery tygodnie (26 dni) patrolu U 456 przepłynął 2.348,5 mili morskiej na i 407,1 mili morskiej pod powierzchnią.

 

22.03.1942 po zdaniu przez dowódcę raportu z przebiegu patrolu U 456 opuścił Kirkenes, kierując się w stronę pobliskiego Reinøyafjordu, gdzie zacumował przy burcie zaopatrzeniowca Südmeer, z którego to wkrótce potem rozpoczął pobieranie zapasów na koleiny patrol.

Patrol 3 (29.03.1942 – 02.04.1942)

29.03. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 02:50 opuścił Kirkenes, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Oceanu Arktycznego i Morza Barentsa. Tego samego dnia o 16:30 (kwadrat marynarki AC 8257) na okręcie Teicherta odebrano pochodzący z U 376 meldunek o kontakcie z wrogim konwojem w kwadracie AC 5885, w stronę którego pozycji niezwłocznie się skierowano. W/w nieprzyjacielskim zgrupowaniem był składający się z 19 statków, osłaniany przez lekki krążownik HMS Trinidad, trzy niszczyciele oraz pięć trawlerów z.o.p. (z czego trzy miały być przekazane Flocie Północnej ZSSR) konwój PQ.13. Trzydziestego marca o godzinie 00:30 osiągnięto przypadającą na kwadrat AC 8377 pozycję, gdzie spodziewano się przechwycić poszukiwany konwój. Prawie sześć godzin później o 06:10 (kwadrat marynarki AC 8377) z pomostu U 456 dostrzeżono sylwetki dwóch statków (byli to maruderzy z PQ.13), w stronę których niezwłocznie się skierowano, schodząc o 10:00 na peryskopową z zamiarem ich zaatakowania. Trzydzieści pięć minut później (kwadrat marynarki AC 8646) w kierunku ocenianego na 3.000 ton statku, którym był pływający pod banderą Hondurasu frachtowiec Mana odpalono salwę trzech torped, które chybiły jednak celu. Minutę po tym ataku w stronę drugiej ocenianej tym razem na 4.000 ton jednostki odpalono pojedynczą torpedę, która trafiła i uszkodziła należący do amerykańskiego armatora Lykes Bros SS Co Inc z Nowego Orleanu frachtowiec Effingham (6.421 ton) [1]. O 10:45 w kierunku uszkodzonego statku z wyrzutni rufowej oddano strzał dobijający, który jednak chybił celu. Wkrótce potem ładujący wyrzutnie torpedowe U 456 w zadymce śnieżnej utracił kontakt z Effingham, który dwie godziny później został odnaleziony i dobity przez U 435. Po południu o 14:02 (kwadrat marynarki AC 9569) poszukujący wciąż konwoju okręt Teicherta został zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia oraz trwającego zaledwie dwanaście minut pobytu pod wodą przez nadlatujący nieprzyjacielski samolot. Minutę po wynurzeniu w pobliżu dostrzeżono bratni U 209, z którego dowódcą Max-Martin Teichert wymienił się dotychczasowymi doświadczeniami. Jeszcze tego samego dnia o 18:13 (kwadrat marynarki AC 8865) idący na powierzchni U 456 został zaskoczony przez nieprzyjacielski samolot, który w wykonanym następnie ataku zrzucił serię pięciu na szczęście niecelnych bomb głębinowych. Wkrótce potem Max-Martin Teichert zarządził alarmowe zanurzenie, w trakcie którego trwania oraz w kolejnych minutach w pobliżu zarejestrowano detonacje wielu bomb. Trzydziestego pierwszego marca w związku z zakończeniem operacji konwojowej przeciwko PQ.13 o 20:00 przebywający w kwadracie AC 8940 okręt Teicherta otrzymał z dowództwa polecenie powrotu do Kirkenes i jak najszybszego uzupełnienia zapasów. Dwa dni później 2 kwietnia o 12:00 w punkcie Rot 92 U 456 spotkał się z eskortą, w towarzystwie której czterdzieści pięć minut później osiągnął w/w bazę, kończąc trwający pięć dni patrol, w trakcie którego przepłynął 933 mile morskie na i 23,9 mili morskiej pod powierzchnią.

Patrol 4 (07.04.1942 – 20.04.1942)

07.04. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 20:50 opuścił Kirkenes, z rozkazem o następującej treści:

„Jako grupa Robbenschlag obsadzą linię dozoru, wszystko w AB: U 209 6363 – U 376 6394 – U 378 6634 – U 436 6667 – U 589 6964 – U 456 6934 –U 435 6661 – U 589 6964 – U 454 6697.”.

Dwa dni później 9 kwietnia o 09:15 obsadzono nakazany sektor, przystępując następnie do jego przemierzania w poszukiwaniu wroga. Jedenastego kwietnia o 09:07 krążący w swoim sektorze U 456 został wykryty a następnie zmuszony do alarmowego zanurzenia i krótkiego pobytu pod wodą przez nieprzyjacielski samolot. Następnego dnia o 22:24 (kwadrat marynarki AC 4693) na okręcie Teicherta odebrano pochodzący z U 376 meldunek o kontakcie z konwojem w AC 5410. Meldowanym nieprzyjacielskim zgrupowaniem, przeciwko któremu niezwłocznie podjęto działania był składający się z 16 jednostek konwój powrotny QP.10, który dnia 10 kwietnia opuścił port w Archangielsku. Trzynastego kwietnia o 01:20 w kwadracie AC 4698 nawiązano kontakt z poszukiwanym wrogiem, po czym rozpoczęto manewr wyjścia na dogodną do ataku pozycję. Po jej osiągnięciu o 08:12 Max-Martin Teichert zanurzył okręt na peryskopową ale zanim zdążył odpalić torpedy, trzydzieści osiem minut później zmuszony został do zejścia  na większą głębokość przez znajdujący się za jego rufą nieprzyjacielski eskortowiec, który wkrótce potem rozpoczął trzygodzinne polowanie z wykorzystaniem bomb głębinowych. O 11:34 (kwadrat marynarki AC 4616) U 456 z powrotem pojawił się na powierzchni, rozpoczynając ponowne poszukiwania dopiero co wykrytego konwoju (tym razem utrudniały je opary gęstej mgły). Wieczorem, o 18:20 w związku z ciągłym brakiem kontaktu z wrogiem Max-Martin Teichert zarządził zanurzenie i przesłuchanie okolicy hydrofonem, co także nie przyniosło pożądanego efektu. Czternastego kwietnia o godzinie 08:00 obsadzono przypadającą na kwadrat AB 6634 nową pozycję w zgrupowaniu. Dwa dni później 16 kwietnia, osiemnaście minut po północy (kwadrat marynarki AB 6251) nawiązano kontakt wzrokowy z cieniami dwóch jednostek o których niezwłocznie zameldowano dowództwu. Wkrótce potem odnaleziono i konwój, którym okazał się być ścigany QP.10. W trakcie jego śledzenia o 06:10 w związku z wykryciem nadlatującego samolotu musiano wykonać alarmowe zanurzenie, pozostając następnie pod wodą przez dwadzieścia cztery minuty (przez cały czas utrzymywano kontakt z celem). O 08:40 w kwadracie AB 6342 Max-Martin Teichert bez powodzenia próbował zaatakować płynący za jego rufą nieprzyjacielski niszczyciel, przed którym to wkrótce potem musiał uciekać pod wodę, gdzie przebywał aż do 10:30. Cztery minuty po wynurzeniu ponownie musiano chować się pod wodę tym razem jednak przed nadlatującym samolotem. O 11:50 U 456 z powrotem pojawił się na powierzchni rozpoczynając poszukiwania konwoju, którego odnalazł czterdzieści minut później (kwadrat marynarki AB 6394). Podążając jego śladem o 13:00 okręt Teicherta został wykryty przez jeden z eskortowców (zidentyfikowany jako niszczyciel), który zmusił go do wykonania alarmowego zanurzenia a następnie rozpoczął ataki z wykorzystaniem bomb głębinowych. Wieczorem tego samego dnia idący do ponad pięciu godzin z powrotem na powierzchni U 456 o 19:00 w kwadracie AC 4278 po raz drugi odzyskał kontakt ze ściganym konwojem. o którym to niezwłocznie zameldował dowództwu. Tuż po północy następnego dnia o godzinie 00:24 (kwadrat marynarki AC 4193) w kierunku znajdującego się przed dziobem statku wystrzelono dwie torpedy, które jednak chybiły celu, który zresztą wkrótce potem zmienił kurs. O 04:30 (kwadrat marynarki AC 4358) w trakcie śledzenia QP.10 przy pomocy podwodnego telegrafu nawiązano łączność ze znajdującymi się w pobliżu U 454 i U 403. Czternaście godzin później o 18:30 (kwadrat marynarki AC 5545) w gęstej mgle utracono kontakt z nieprzyjacielem, którego próby ponownego odnalezienia wkrótce się podjęto. O 20:00 w związku z intensywnymi opadami śniegu mocno ograniczającymi widoczność Max-Martin Teichert zarządził zanurzenie i przesłuchanie okolicy hydrofonami, co z kolei pozwoliło uzyskać kontakt, w kierunku, którego zaraz po mającym miejsce o 20:35 wynurzeniu niezwłocznie się skierowano. W takcie tych poszukiwań o 22:40 (kwadrat marynarki AC 4484) doszło do spotkania z U 403 z którego to dowódcą (Clausen) Max-Martin Teichert ustalił kierunek wspólnych poszukiwań wroga. Osiemnastego stycznia o godzinie 20:00, po trwających niemal dobę próbach zlokalizowania konwoju U 456 zakończył jego poszukiwania, kierując się w stronę nowego celu, którym był meldowany 15 kwietnia przez zwiad lotniczy, składający się z 24 statków konwój PQ.14. Dziewiętnastego kwietnia o 19:00 przebywający aktualnie w kwadracie AC 8613 okręt Teicherta po bezskutecznej próbie przechwycenia PQ.14 rozpoczął marsz powrotny do bazy. Następnego dnia o godzinie 10:00 w punkcie Rot 92 U 456 spotkał się z eskortą, w towarzystwie której półgodziny później przybył do Kirkenes, kończąc trwający prawie dwa tygodnie patrol (13 dni), w trakcie którego przepłynął 2.326 mil morskich na i 66 mil morskich pod powierzchnią.

 

20. – 29.04.1942 – Semskefjord – pobyt przy burcie zaopatrzeniowca Adolf Lüderitz (uzupełnianie zapasów oraz prace remontowe).

Patrol 5 (29.04.1942 – 04.05.1942)

29.04. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 04:00 wraz U 376 i U 589 odbił od burty zakotwiczonego na wodach Semskefjordu statku Adolf Lüderitz, po czym skierował się na swój piąty patrol bojowy na wodach Arktyki. O 11:41 na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą z dowództwa depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Jako grupa Strauchritter przebywać o godzinie 22:00 w linii dozoru od AC 5679 do 5844: U 88, U 251, U 376, U 589, U 436, U 378.”.

Głównym celem w/w grupy był składający się z 13 statków konwój QP.11, który dnia 28 kwietnia opuścił wody fiordu Kola. Tego samego dnia o godzinie 23:17 (kwadrat marynarki AC 5854) odebrano pochodzący z U 88 meldunek o dostrzeżeniu w AC 5921 wrogiego niszczyciela, w stronę którego pozycji niezwłocznie się skierowano. Następnego dnia w trakcie poszukiwania konwoju o 11:20 (kwadrat marynarki AC 5554) U 456 nawiązał kontakt wzrokowy z nieprzyjacielskim krążownikiem o którym niezwłocznie zameldowano dowództwu. Dostrzeżoną jednostką był wchodzący w skład bliskiej eskorty konwoju brytyjski krążownik lekki HMS Edinburgh (w rejsie tym dodatkowo przewoził on na swoim pokładzie do Anglii radzieckie złoto), który to po nieudanym a mającym miejsce w godzinach porannych ataku wykonanym przez U 88 otrzymał od dowódcy eskorty polecenie odłączenia się od konwoju, uzyskując w ten sposób swobodę manewrów. Pięć godzin później o 16:18 (kwadrat marynarki AC 5519) w kierunku krążownika Max-Martin Teichert wystrzelił salwę trzech torped, z których dwie okazały się być celne, powodując jego ciężkie uszkodzenie (jedna z torped trafiła w śródokręcie powodując awarię sieci elektrycznej i pożar paliwa a druga w rufę za wieżą Y powodując oderwanie 19 metrów kadłuba wraz ze sterem i śrubami wewnętrznymi – śruby zewnętrzne zostały uszkodzone). Niedługo potem U 456 zszedł pod wodę z zamiarem dobicia uszkodzonej jednostki ale zanim do tego doszło na miejsce ataku przybyły wezwane na pomoc przez dowódcę krążownika niszczyciele - brytyjskie HMS Forester i HMS Foresight oraz radzieckie Griemiaszczij i Sokruszytielnyj, które następnie trzymały go głęboko pod wodą aż do godziny 19:45. W tym czasie uszkodzony krążownik sterując przy pomocy śrub zewnętrznych z prędkością 3 – 4 węzłów skierował się w stronę Murmańska (w manewrach tych kilka godzin później wspomagał go HMS Foresight, który pełnił rolę dryfkotwy). W międzyczasie oba radzieckie okręty ze względu na kończące się paliwo musiały odejść do bazy a w ich miejsce przybyły cztery brytyjskie trałowce HMS Harrier, HMS Niger, HMS Gossamer i HMS Hussar oraz dwie inne radzieckie jednostki – dozorowiec Rubin oraz holownik. Powracając do U 456 to wkrótce po odpłynięciu prześladowców Max-Martin Teichert zarządził wynurzenie i rozpoczęcie poszukiwań nieprzyjaciela, w trakcie których o godzinie 00:30 dnia 1 maja (kwadrat marynarki AC 5524) spotkał się z U 88, z którego to dowódcą wymienił się informacjami (w międzyczasie powiadomiono dowództwo o uszkodzeniu krążownika). Następnego dnia o 06:00 w kwadracie AC 5866 U 456 ponownie odnalazł HMS Edinburgh a dwadzieścia dziewięć minut później stał się świadkiem trwającego do 08:25 pojedynku artyleryjskiego pomiędzy zespołem krążownika a zespołem trzech niemieckich niszczycieli (Hermann Schoemann, Z 24 i Z 25), których celem był konwój QP.11 oraz w/w krążownik. W wyniku w/w starcia na dno poszedł zatopiony przez własną załogę na skutek odniesionych uszkodzeń flagowy okręt dowódcy 6 Flotylli Niszczycieli Kp.z.S Schulze-Hinrichsa – niszczyciel Hermann Schoemann oraz sam HMS Edinburgh, który po trafieniu w śródokręcie (tym razem z lewej burty) wystrzeloną przez Z-24 / lub Z-25 torpedą, po uprzednim zdjęciu z jego pokładu załogi musiał zostać dobity kolejną torpedą, wystrzeloną tym razem przez niszczyciel HMS Foresight (próba zatopienia okrętu przez trałowce przy pomocy artylerii kal. 102 mm oraz 24 bomb głębinowych okazała się nieudana), idąc na dno o 08:52 wraz ze zgromadzonym na jego pokładzie radzieckim złotem [2]. Wracając do U 456 to jeszcze przez kilka godzin przebywał on w zanurzeniu, po czym o 16:27 Max-Martin Teichert zarządził wynurzenie i rozpoczęcie poszukiwań konwoju. W trakcie ich trwania o 22:30 (kwadrat marynarki AC 5863) przepłynięto przez usiany licznymi szczątkami i plamą ropy akwen (z wody na polecenie dowódcy wyłowiono dwa wojskowe hełmy). Trzeciego maja po bezskutecznych próbach odnalezienia nieprzyjaciela o 23:00 (kwadrat marynarki AC 8679) Max-Martin Teichert zarządził rozpoczęcie marszu powrotnego. Następnego dnia o 12:00 osiągnięto punkt Rot 92, gdzie spotkano się z eskortą, w asyście której czterdzieści pięć minut później osiągnięto Kirkenes, kończąc trwający sześć dni patrol. W trakcie jego trwania U 456 przepłynął 1.164 mile morskie na i 36,5 mili morskiej pod powierzchnią.

 

07.05.1942 U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 20:00 odbił od burty zaopatrzeniowca Südmeer, po czym wraz U 376 rozpoczął marsz w kierunku Bergen, gdzie w tamtejszej stoczni miał przejść remont. Po zaledwie dwudziestu czterech minutach wspólnego marszu na okręcie Teicherta zdefektował sterburtowy silnik diesla, który do czasu jego naprawy musiał zostać wyłączony z eksploatacji. W zaistniałej sytuacji dowódca U 376 po rozmowie z dowódcą U 456 postanowił kontynuować dalej marsz samotnie. Po trwających całą noc naprawach o 06:00 następnego dnia udało się uruchomić sterburtowy silnik i okręt Teicherta mógł dalej spokojnie kontynuować rejs do Bergen. Dziewiątego maja pomiędzy 04:00 a 08:00 w kwadracie AB 9360 z pomostu U 456 dostrzeżono dużą liczbę dryfujących min. Trzy dni później 12 maja o godzinie 06:38 (kwadrat marynarki AN 2482) w pobliżu Marstein okręt Teicherta spotkał się z wysłaną mu naprzeciw eskortą, w towarzystwie której o 12:00 osiągnął Bergen, gdzie jeszcze tego samego dnia trafił na remont do tamtejszej stoczni marynarki.

 

21.05.1942 w związku z podróżą służbową do III Rzeszy KL Maxa-Martina Teicherta w jego zastępstwie aż do 17 czerwca obowiązki dowódcy U 456 pełnił I WO – OL Rudolf Zorn.

Patrol 6 (25.06.1942 – 06.07.1942)

25.06. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 15:00 w towarzystwie eskorty opuścił Bergen, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Oceanu Arktycznego i Morza Barentsa. Trzy i półgodziny później o 18:30 po dotarciu w pobliże wyspy Hellisøy pożegnano się z eskortą, po czym rozpoczęto marsz w kierunku północnym. Dwudziestego siódmego czerwca o 22:30 osiągnięto przypadający na kwadrat AB 73 rejon ataku a godzinę później o 23:44 (kwadrat marynarki AB 7374) spotkano się z U 657, który ze względu na swój ciemny kolor farby jak zapisał w KTB okrętu Max-Martin Teichert widoczny był już z dużej odległości (U 456 nosił w tym czasie malowanie dwukolorowe: biało – szare). Następnego dnia o 12:20 (kwadrat marynarki AB 7615) w celu porównania namiarów pozycyjnych wymieniono się nimi z przebywającym w pobliżu U 88. Trzydziestego czerwca o godzinie 18:00 w kwadracie AB 7542 U 456 spotkał się z idącym do bazy w Narwiku U 376, na którego pokład przekazał pocztę załogi. W tym okresie głównym celem dla operujących w morzu okrętów, był składający się z 36 statków konwój PQ.17, który dnia 27 czerwca opuścił redę w Reykjaviku kierując się w stronę Murmańska. Pierwszego lipca o 07:00 (kwadrat marynarki AB 7528) nawiązano kontakt wzrokowy z kolejnym U-bootem, którym był U 355. Pięć godzin później w południe na pokładzie U 456 odebrano pochodzący z U 408 meldunek o kontakcie z nieprzyjacielskim konwojem, w stronę którego pozycji niezwłocznie się skierowano. Wykrytym nieprzyjacielem był w/w konwój PQ.17. O 15:55 poszukujący wroga okręt Teicherta został wykryty a następnie zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia przez nieprzyjacielski niszczyciel USS Leamington, który w wykonanym następnie ataku obrzucił go serią pięciu bomb głębinowych, które na szczęście spowodowały szkody jedynie w elementach szklanych. O 19:25 na zanurzonym okręcie odnotowano raz w dalszej raz w bliższej odległości detonacje kolejnych bomb głębinowych. Wieczorem tego samego dnia na idącym od jakiegoś czasu z powrotem na powierzchni okręcie Teicherta o 23:16 odebrano pochodzącą ze sztabu Admirała Oceanu Arktycznego depeszę z rozkazami o następującej treści:

„PQ.17, przebywa o godzinie 16:00 AB 7166. Kurs NO. U 255, U 408, U 334, U 456 szukać kontaktu. U 251, U 355, U 657, U 88, U 457 i U 376 utworzyć dnia 02.07., godzina 14:00 linię dozoru od AB 5155 do 5515.”.

Drugiego lipca o 03:25 (kwadrat marynarki AB 4914) pomimo gęstej mgły kontynuowano nadal poszukiwania konwoju, które częściowo ułatwił odebrany ponad cztery i półgodziny później o 08:00 (kwadrat marynarki AB 4924), pochodzący z U 255 meldunek o dostrzeżeniu poszukiwanego nieprzyjaciela. O 12:12 w kwadracie AB 4658 poszukujący konwoju U 456 profilaktycznie schował się pod wodę przed nadlatującą łodzią latającą BV 138. Manewr ten spowodowany był odebranym wczorajszego dnia a pochodzącym z U 376 meldunkiem o omyłkowym zbombardowaniu go przez identyczną łódź latającą. Pomimo tego chwilowego utrudnienia wciąż prowadzono poszukiwania, które o 13:40 w kwadracie AB 4666 doprowadziły do zlokalizowania odległego o ca. 20 mil morskich konwoju PQ.17, za którym to następnie podążono nadając cyklicznie sygnały naprowadzające. W trakcie śledzenia wroga o 16:00 i 18:00 obsada pomostu U 456 była świadkiem nalotu niemieckich samolotów na idące w konwoju statki. Kilka godzin później o 22:30 z powodu gęstej mgły utracono kontakt z PQ.17, który ponownie odzyskano następnego dnia o 15:26 w kwadracie AB 3799. Półgodziny później idący w stronę nieprzyjaciela okręt Teicherta został wykryty i zmuszony do alarmowego zanurzenia oraz trwającego do godziny 17:00 pobytu pod wodą przez należący do eskorty konwoju niszczyciel. Pomimo tego utrudnienia wciąż utrzymywano kontakt akustyczny, co z kolei po wynurzeniu pozwoliło na w miarę szybkie zlokalizowanie wroga. O 20:00 (kwadrat marynarki AB 3894) obsada pomostu U 456 zameldowała o dostrzeżeniu licznych łodzi BV 138 krążących nad konwojem. Dwie godziny później oprócz zaobserwowania pogorszenia się widoczności w pobliżu dostrzeżono też pojawienie się gór lodowych. W nocy z powodu w/w pogorszenia widoczności po raz kolejny utracono kontakt z konwojem, którego próby ponownego odnalezienia wkrótce się podjęto. Czwartego lipca o godzinie 13:00 (kwadrat marynarki AC 1791) na wciąż szukającym wroga U 456 odebrano pochodzący z U 88 meldunek o kontakcie z wrogiem w AC 1542. W trakcie marszu w stronę podanej w w/w meldunku pozycji o 18:00 dostrzeżono balon zaporowy. Jeszcze tego samego dnia o czym dowódcy niemieckich U-bootów nie wiedzieli na polecenie Admiralicji, w związku z zagrożeniem ze strony zespołu dużych niemieckich okrętów nawodnych (pancernik Tirpitz, krążowniki ciężkie Admiral Scheer i Admiral Hipper) komodor konwoju (Dowding) po 21:36 rozwiązał konwój, nakazując jednocześnie  kapitanom wszystkich podlegających mu statków, aby ci spróbowali na własną rękę dotrzeć do jednego z radzieckich portów. Następnego dnia tuż po północy, w kwadracie AC 7273 poszukujący wroga U 456 natknął się na płynące samotnie należące do rozproszonego konwoju statki, w stronę których następnie się skierował, schodząc wkrótce potem w zanurzenie z zamiarem ich zaatakowania. W mającym miejsce o godzinie 00:54 ataku Max-Martin Teichert w stronę ocenianej na ca. 8.000 ton jednostki odpalił dwie torpedy G7e, które chybiły jednak celu. W drugim ataku mającym miejsce o 01:16 w kierunku następnego statku odpalono kolejne dwie torpedy G7e, które także spudłowały. Po tych niepowodzeniach dalszych ataków już się nie podejmowało. Po południu o 14:31 (kwadrat marynarki AC 2933), przebywający na peryskopowej U 456 w kierunku kolejnego samotnego statku odpalił salwę dwóch torped G7e z których jedna trafiła w cel na wysokości ładowni nr 3. Storpedowaną jednostką okazał się być należący do amerykańskiego armatora Matson Navigation Co z San Francisco frachtowiec Honomu (6.977 ton). Jedenaście minut później w kierunku niechcącego iść na dno statku Max-Martin Teichert wystrzelił trzecią torpedę która trafiła go na wysokości czwartej ładowni, powodując jego zatonięcie przez rufę w ciągu dziesięciu minut. Wkrótce po zniknięciu Honomu pod wodą na powierzchni pojawił się U 456, który następnie skierował się w stronę przebywających w szalupie rozbitków. Po ich przesłuchaniu oraz wzięciu do niewoli kapitana statku Frederika A. Stranda pozostałym znajdującym się w szalupie marynarzom z zatopionej jednostki przekazano prowiant oraz podano kurs na najbliższy ląd. O 18:26 na okręcie Teicherta odebrano wezwanie o pomoc i asystę nadane przez U 334, który po omyłkowym ataku bombowym własnego Ju 88 nie był zdolny do wykonywania manewru zanurzania. W związku z w/w wezwaniem zaprzestano poszukiwań kolejnych celów po czym obrano kurs na w/w okręt odnajdując go o godzinie 19:00 dnia 6 lipca w kwadracie AC 8467. Oprócz w/w jednostki spotkano się tam z trzema kutrami torpedowymi oraz dwoma zapewniającymi osłonę z powietrza myśliwcami Me 110. W ich towarzystwie asystując U 334 okręt Teicherta skierował się w stronę zakotwiczonego na wodach Neidenfjordu zaopatrzeniowca Südmeer, do którego dotarto jeszcze tego samego dnia o 23:00. W trakcie trwającego jedenaście dni patrolu U 456 przepłynął 2.225 mil morskich na i 54,8 mili morskiej pod powierzchnią.

 

04.08.1942 w związku z planowanym kolejnym patrolem U 456 odbił od burty zaopatrzeniowca Südmeer, po czym skierował się po rozkazy do pobliskiego Kirkenes, gdzie przybył jeszcze tego samego dnia.

Patrol 7 (05.08.1942 – 10.08.1942)

05.08. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 01:00 wraz z U 209 opuścił Kirkenes, by zgodnie z otrzymanym rozkazem skierować się w stronę kwadratu AC 95. Trzy dni później 8 sierpnia na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą ze sztabu Admirała Oceanu Arktycznego depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Jako nowe rejony ataku obsadzą: Teichert AC 98 – Brodda AC 99. Swoboda dla wypadów w stronę AW 32.”.

Tego samego dnia o 21:30 na przebywającym aktualnie w kwadracie AC 9527 okręcie Teicherta doszło do awarii łożyska wału rozrządu sterburtowego silnika spalinowego. Ponieważ w/w defektu nie można było usunąć dostępnymi na pokładzie środkami Max-Martin Teichert postanowił przerwać patrol i wracać do bazy. Dziewiątego sierpnia o 22:45 w kwadracie AC 8484 doszło do spotkania z także wracającym do bazy U 601, w towarzystwie którego kontynuowano dalej marsz do Kirkenes, gdzie przybyto następnego dnia o 12:00. W trakcie trwającego zaledwie sześć dni patrolu U 456 przepłynął 955 mil morskich na i 1 milę morską pod powierzchnią.

 

10.08.1942 w związku z brakiem części zamiennych potrzebnych do usunięcia zgłaszanego defektu U 456 otrzymał polecenie skierowania się do zaopatrzeniowca Südmeer, który takową część posiadał.

Patrol 8 (15.08.1942 – 19.09.1942)

15.08. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 08:00 opuścił Kirkenes, by zgodnie z otrzymanym rozkazem przeprowadzić rekonesans cieśniny Matoczkin Szar, która  rozdzielała tworzące Nową Ziemię wyspy Północna i Południowa. Dwa dni później 17 sierpnia o 19:00 (kwadrat marynarki AT 4586) z pomostu okrętu dostrzeżono wybrzeża położonego na wyspie Południowej półwyspu Britiwn. Następnego dnia o 02:00 (kwadrat marynarki AT 4614) obsadzono znajdującą się u wejścia do cieśniny pozycję, przystępując następnie do jej patrolowania. Dziewiętnastego sierpnia o 08:00 w kwadracie AT 7216 doszło spotkania z U 209, z którego to dowódcą Max-Martin Teichert umówił się na kolejne spotkanie, mające się odbyć w godzinach wieczornych jeszcze tego samego dnia. Ponad pięć godzin później o 13:10 podczas rekonesansu wód zatoki Bjeluscha z pomostu U 456 dostrzeżono cztery statki osłaniane przez taką samą ilość dozorowców. Próba zaatakowania w/w celów została jednak udaremniona przez okręty eskorty, które wykryły i ostrzelały okręt Teicherta zmuszając go do ucieczki na otwarte wody. Wieczorem zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami o 18:25 w kwadracie AT 4884 ponownie spotkano się z U 209 na którego pokład przekazano następnie łącznie 80 sztuk amunicji kal. 88 mm. Dwudziestego sierpnia o godzinie 05:00 w kwadracie AT 4568 nawiązano kontakt wzrokowy z dwiema idącymi kursem Nord jednostkami nawodnymi, w stronę których z zamiarem ich zaatakowania niezwłocznie się skierowano. O 06:14 w kierunku pierwszego z celów, zidentyfikowanego jako frachtowiec odpalono salwę czterech torped, które podobnie jak i wystrzelona jedenaście minut później z wyrzutni nr V w kierunku drugiego z celów, zidentyfikowanego jako lodołamacz (był nim SKR-18/Fedor Litke) torpeda chybiły jednak celu. O 11:35 podążający wciąż za obydwoma statkami Max-Martin Teichert wydal rozkaz zanurzenia w celu ponownego załadowania wyrzutni torpedowych. O 13:15 (kwadrat marynarki AT 4854) po ponownym ich załadowaniu oraz wyjściu na dogodną do ataku pozycję wykonano drugi atak na lodołamacz odpalając salwę trzech torped, które także i tym razem chybiły jednak celu. Ze względu na informację o idącym z Petrojalowska konwoju oraz posiadaniem już tylko czterech torped Max-Martin Teichert zaniechał dalszych ataków na ścigane jednostki (jak zapisał w KTB okrętu lodołamacz nie był wart ostatnich czterech torped). Dwa dni później 22 sierpnia o godzinie 23:00 (kwadrat marynarki AT 4615) w pobliżu wysypy Mitjuschew z zaskoczenia zdobyto zakotwiczony tam, należący do radzieckiego armatora Glavsevrybprom z Archangielska motorowy kuter rybacki Chaika (80 ton) wraz dużym bączkiem, którego holowania się podjęto. Ponieważ jednak niedługo potem natknięto się na duże skupiska lodu utrudniające holowanie Max-Martin Teichert nakazał zatopić zdobycz, co następnie przy pomocy czterech pocisków burzących uczyniono (przedtem jednak odczepiono bączka, którego następnie zakotwiczono przy brzegu na południe od Suchoj Noss, poza tym na pokład okrętu jako zdobycz zabrano znajdujące się na kutrze cztery radzieckie karabiny piechoty). Dwudziestego czwartego sierpnia o 23:00 przebywający aktualnie w kwadracie AT 4614 U 456 rozpoczął marsz w stronę nowego rejonu rozpoznania. Trzydziestego sierpnia o 04:00 w kwadracie AT 7256 okręt Teicherta nawiązał kontakt wzrokowy z czterema radzieckimi jednostkami nawodnymi, które następnie bez powodzenia spróbował zaatakować (zanim zdołał wyjść na dogodną do ataku pozycję został wykryty i ostrzelany przez niedoszłe ofiary). Trzy godziny później o 07:15 (kwadrat marynarki AT 7537) osiągnięto granicę występowania pokrywy lodowej. Tego samego z pomostu U 456 słyszano dochodzące z oddali odgłosy ognia artyleryjskiego, które według podejrzeń Maxa-Martina Teicheta mogły pochodzić od próby rozstrzelania przez Rosjan dryfującej góry lodowej. W dniu 7 września przebywający w kwadracie AC 9686 U 456 od godziny 12:00 pełnił obowiązki radiolatarni dla 5 Flotylli Niszczycieli w składzie: Z 4, Z 29 i Z 30, które to na polecenie dowództwa miały za zadanie postawić na Morzu Kara pole minowe. Pięć godzin później o 17:00 okręt Teicherta spotkał się z w/w jednostkami, po czym po zakończeniu nakazanego mu zadania (roli radiolatarni) powrócił do poszukiwania nieprzyjacielskich jednostek. Dwa dni później 9 września o 13:55 (kwadrat marynarki AW 2321), w związku z dostrzeżeniem nadlatującego samolotu wykonano alarmowe zanurzenie, w trakcie którego trwania wroga maszyna w ślad za okrętem zrzuciła jedną bombę głębinową. Po mającym miejsce o 19:00 wynurzeniu na polecenie dowódcy rozpoczęto marsz w kierunku południowym. W południe 15 września na przebywającym aktualnie w kwadracie AC 9851 U 456 odebrano pochodzący z samolotu zwiadu meldunek o kontakcie w AC 9944 z wrogim konwojem, w stronę którego niezwłocznie się skierowano. Ze względu jednak na problemy z jednym z silników diesla marsz ten wkrótce potem musiano jednak przerwać. Następnego dnia o 07:17 (kwadrat marynarki AT 7151) idący na powierzchni okręt Teicherta został zmuszony do wykonania alarmowego zanurzenia przez nieprzyjacielski samolot, który w wykonanym następnie ataku w ślad za nim zrzucił dwie bomby głębinowe, które na szczęście nie spowodowały żadnych szkód. Tego samego dnia w związku z kończącymi się zapasami paliwa oraz prowiantu Max-Martin Teichert podjął decyzję o powrocie do bazy. Trzy dni później 19 września o godzinie 08:00 U 456 przybył po prowiant do Kirkenes, po czym po jego uzupełnieniu skierował się pod burtę zaopatrzeniowca Südmeer, kończąc w ten sposób trwający pięć tygodni (35 dni) patrol. W trakcie jego trwania okręt Teicherta przepłynął 6.206 mil morskich na i 209,4 mili morskiej pod powierzchnią.

 

21.09.1942 U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta opuścił Kirkenes, by zgodnie z otrzymanym rozkazem skierować się do bazy w Narwiku, gdzie przybył trzy dni później 24 września o godzinie 16:00. Cztery godziny później o 20:15 po zakończeniu odprawy w dowództwie Max-Martin Teichert skierował swój okręt na wody pobliskiego Skjomenfjordu, gdzie zacumował przy burcie okrętu bazy Stella Polaris. Następnego dnia o 10:45 opuszczono Skjomenfjord ponownie kierując się do Narwiku, gdzie o 12:05 zacumowano przy burcie okrętu sztabowego Tanga. Po otrzymaniu rozkazów nakazujących dowódcy U 456 udanie się na remont do położonej w Trondheim stoczni o 17:20 tego samego dnia ruszono w drogę, osiągając docelowy port dwa dni później 27 września o godzinie 11:15.

Patrol 9 (23.11.1942 – 04.12.1942)

23.11. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 09:30 w towarzystwie kutra trałowego R58 opuścił Trondheim, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Oceanu Arktycznego i Morza Barentsa. O 17:45 po osiągnięciu latarni Grip, pożegnano się z eskortą, po czym już samotnie rozpoczęto marsz w stronę nakazanego rejonu operacyjnego. Dwudziestego siódmego listopada na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą ze sztabu Admirała Oceanu Arktycznego depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Grupa Boreas obsadzi następujące rejony ataku: U 592 3284 – U 405 3564 – U 378 3836 – U 212 3978 – U 456 3811 – U 209 3461 – U 376 3876 – U 601 3658. Wszystkie w AB.”.

Trzy dni później 30 listopada przeprowadzono rozpoznanie lodowe położonego w kwadracie AB 3912 akwenu, wykrywając o 12:00 duże pola dryfujących kawałków lodu, w których według Maxa-Martina Teicherta mógł się poruszać statek handlowy a nie U-boot. Tego samego dnia o 17:00 w związku z poleceniem dowództwa rozpoczęto marsz w stronę Bergen, gdzie w tamtejszej stoczni okręt miał przejść przegląd i remont. Czwartego grudnia o 13:30 U 456 osiągnął nakazany port, kończąc trwający 12 dni patrol, podczas którego trwania przepłynął on 2.290 mil morskich na i 19 mil morskich pod powierzchnią.

Patrol 10 (13.01.1943 – 26.02.1943)

13.01. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 12:00 w towarzystwie patrolowca Unitas opuścił Bergen, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Północnego Atlantyku. Tego samego dnia pomiędzy 19:00 a 19:45 przeprowadzono próbne zanurzenie, które wykazało nieszczelności, które Max-Martin Teichert postanowił usunąć pod osłoną brzegu wyspy Hellisøy. Następnego dnia o 10:00 (kwadrat marynarki AN 2424) zacumowano przy burcie patrolowca Unitas rozpoczynając usuwanie wykrytych nieszczelności oraz dokonując wymiany szwankującego odbiornika fal krótkich. Po zakończeniu wszystkich napraw o 12:21 przeprowadzono trwające czternaście minut próbne zanurzenie, które potwierdziło poprawność wykonanych prac. Wkrótce potem po pożegnaniu się z eskortą Max-Martin Teichert nakazał obrać kurs prowadzący na otwarte wody Północnego Atlantyku. Osiemnastego stycznia o godzinie 00:25 (kwadrat marynarki AE 8571) na okręcie Teicherta odebrano pochodzący z U 268 meldunek o kontakcie w AD 8947 z wrogim konwojem, w stronę którego pozycji niezwłocznie się skierowano. Meldowanym nieprzyjacielem, był składający się z 34 statków konwój HX.222. Następnego dnia na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Grupa Falke rozwiązana – utworzyć grupę Landsknecht. U 187, U 267, U 632, U 631, U 444, U 384, U 404, U 456, U 333, U 614, U 584, U 257, U 71, U 572, U 402, U 465, U 553, U 609, U 262 dnia 24.01., godzina 00:00 przebywać w linii dozoru od AL 4447 do BE 2136. Idący na południowy zachód konwój spodziewany jest w południe 24.”.

Głównym cele mającej operować na zachód od wybrzeży Irlandii grupy były wszystkie idące do i z Wysp Brytyjskich konwoje. Dwudziestego drugiego stycznia zgodnie z ostatnim rozkazem o 20:00 obsadzono przypadającą na kwadrat AL 8116 pozycję w zgrupowaniu, przystępując następnie do jej przemierzania w poszukiwaniu wroga. Sześć dni później 28 stycznia w związku z brakiem kontaktu z wrogiem o 15:36 odebrano pochodzącą z BdU depeszę o następującej treści:

„Grupa Landsknecht linia dozoru rozwiązana. U 187, U 456, U 267, U 614, U 402, U 465, U 553, U 262 i U 454 kierować się do BC 21.”.

Następnego dnia o 12:20 w kwadracie AK 9141 w zadymce śnieżnej z pomostu U 456 dostrzeżono sylwetki wielu jednostek nawodnych tworzących konwój, o którym niezwłocznie zameldowano dowództwu. Wykrytym nieprzyjacielem, był składający się z 58 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową C4 konwój HX.224. W trakcie jego śledzenia, w związku z wykryciem znajdującej się na kursie 0 wrogiej korwety o 18:00 wykonano alarmowe zanurzenie, pozostając pod wodą do 18:54. Czternaście minut po wynurzeniu po raz kolejny musiano uciekać pod wodę, tym razem jednak przed nadlatującym samolotem. Po mającym miejsce o 19:54 wynurzeniu ruszono w pościg za konwojem, który do tego czasu zdołał się już oddalić. Drugiego lutego o 01:00 w kwadracie AK 6459 w zadymce śnieżnej z pomostu okrętu Teicherta dostrzeżono sylwetkę statku handlowego, w stronę którego następnie się skierowano. W mającym miejsce dwie godziny później o 03:04 (kwadrat marynarki AK 6461) ataku w kierunku w/w jednostki odpalono dwie torpedy, po których trafieniu ta zastopowała z przechyłem na trafioną burtę. O 03:10 w stronę frachtowca oddano strzał dobijający, który trafił go w część dziobową. Ponieważ jednak i to trafienie nie przyniosło pożądanego efektu pięć minut później odpalono kolejną torpedę, która także trafiła w część dziobową. Pomimo tych trafień statek nie chciał jednak iść na dno i o 03:26 zirytowany Max-Martin Teichert nakazał odpalić w jego kierunku piątą już torpedę, która tym razem w odróżnieniu od poprzednich spudłowała. Dalszych ataków już się nie podejmowano a to główne z tego powodu, że uparty frachtowiec postanowił wreszcie pójść na dno, nadając jednak przedtem sygnał KFHQ. Zatopionym statkiem okazał się być płynący na ostatniej pozycji w zewnętrznej kolumnie ściganego konwoju, należący do amerykańskiego armatora Agwilines Inc z Nowego Jorku frachtowiec Jeremiah van Rensselaer (7.177 ton). Następnego dnia o godzinie 02:00 w kwadracie AL 4213 ponownie uzyskano kontakt ze ściganym konwojem, rozpoczynając następnie podejście w celu wykonania ataku. Pięćdziesiąt jeden minut później (kwadrat marynarki AL 4131) w kierunku jednego z płynących w nim statków odpalono dwie torpedy, z których jedna choć minęła pierwotny cel to trafiła w idący za nim cenniejszy tankowiec, którym był należący do brytyjskiego armatora Inver Tankers Ltd (Andrew Weir & Co z Londynu) – Inverilen (9.456 ton), który ostatecznie poszedł na dno na pozycji 56˚13N i 20˚35W. O 04:00 podążający cały czas za konwojem U 456 dostrzegł 5 – 6 łodzi ratunkowych lub tratew pochodzących z zatopionych jednostek. Wieczorem o 23:54 (kwadrat marynarki AL 6233) okręt Teicherta został wykryty przez jeden z eskortowców, który zmusił go do wykonania alarmowego zanurzenia, po czym przeprowadził atak zrzucając pierwszą serię składającą się z czterech bomb głębinowych. Do godziny 02:06 następnego dnia, kiedy to zakończyło się polowanie w pobliżu U 456 detonowało łącznie 30 bomb głębinowych (w trakcie polowania w celu zmylenia przeciwnika wypuszczono pozoratory Bold). Po odczekaniu jeszcze godziny w zanurzeniu o 03:06 Max-Martin Teichert zarządził wynurzenie oraz przerwanie działań przeciwko HX.224. Tego samego dnia o 18:20 w kwadracie AL 5263 natknięto się na unoszący się na wodzie z zanurzonym dziobem, oceniony na ca. 6.000 ton wrak tankowca, którego następnie na polecenie dowódcy przy pomocy 37 pocisków kal. 88 mm i 30 kalibru 20 mm puszczono na dno (prawdopodobnie dobitą jednostką mógł być uszkodzony kilka godzin wcześniej i opuszczony przez załogę Inverilen). Piątego lutego o 14:00 na przebywającym aktualnie w kwadracie AL 4163 U 456 odebrano pochodzący z U 609 meldunek o kontakcie z konwojem w AK 8139. Meldowanym nieprzyjacielskim zgrupowaniem, w stronę którego niezwłocznie się skierowano był składający się z 61 statków, osłaniany przez Grupę Eskortową B2 konwój SC.118. Następnego dnia o 14:00 (kwadrat marynarki AK 6287) doszło do spotkania z także poszukującym wroga U 438. Ponad godzinę później o 15:13 w kwadracie AK 6544 w ucieczce przed nalatującym samolotem wykonano alarmowe zanurzenie, pozostając pod wodą przez zaledwie siedemnaście minut. O 16:46 po raz drugi musiano chować się pod wodę przed nieprzyjacielskim samolotem, tym razem jednak w trakcie pobytu w zanurzeniu, na kursie 135˚ uzyskano kontakt akustyczny z dużym skupiskiem jednostek. O 17:51 (kwadrat marynarki AK 6585) z pomostu idącego od dwudziestu minut w kierunku ostatniego kontaktu okrętu Teicherta dostrzeżono smugi dymu o których zameldowano dowództwu. W trakcie śledzenia kontaktu aż dwukrotnie musiano przebywać pod wodą, chowając się w ten sposób przed nadlatującymi przed samolotami: raz pomiędzy 18:44 a 19:01 i drugi raz pomiędzy 19:11 a 19:34. O 21:26 (kwadrat marynarki AK 6568) w trakcie marszu na powierzchni dostrzeżono dwa zbliżające się cienie przed którymi schowano się pod wodę wykonując alarmowe zanurzenie. Wkrótce potem w pobliżu okrętu detonowały dobrze wycelowane bomby głębinowe. O 23:55 na idącym od trzydziestu pięciu minut z powrotem na powierzchni U 456 dostrzeżono zbliżający się niszczyciel, przed którym ponownie musiano uciekać pod wodę wykonując alarmowe w zanurzenie. Siódmego lutego przez cały dzień Max-Martin Teichert bez powodzenia próbował zlokalizować wrogi konwój, w końcu o 22:00 (kwadrat marynarki AL 5142) zarządził zanurzenie w celu przesłuchania okolicy hydrofonami. Dwadzieścia minut później nad pozycją zajmowaną przez jego okręt począł przepływać wrogi konwój. O 23:00 U 456 z powrotem pojawił się na powierzchni rozpoczynając pościg za nieprzyjacielem przerwany półgodziny później przez dwa niszczyciele, które najpierw zmusiły go do alarmowego zanurzenia a następnie przystąpiły do polowania na niego zrzucając liczne bomby głębinowe. Następnego dnia o 02:10 po odpłynięciu ostatniego z atakujących okręt niszczycieli Max-Martin Teichert zarządził wynurzenie i ponowne rozpoczęcie poszukiwania konwoju. Ponad pięć godzin później o 07:32 udało się z nim uzyskać kontakt akustyczny ale próba jego doścignięcia została jednak udaremniona przez wrogi niszczyciel, który zmusił U 456 do odwrotu. W południe tego samego dnia w związku z kończącymi się zapasami Max-Martin Teichert powiadomił dowództwo, że wraca do bazy w Bergen. Dziesiątego lutego na pokładzie U 456 odebrano pochodzącą z BdU depeszę z rozkazami o następującej treści:

„Z powodu trudności w transporcie rzeczy z Bergen do Brestu iść do punktu zaopatrzeniowego a następnie do Brestu.”

(wiadomość tą Teichert skomentował w następujący sposób: „A więc w tył zwrot. W morzu będziemy 10 dni dłużej.”).

Pięć dni później 15 lutego osiągnięto przypadający na kwadrat AK 8985 punkt zaopatrzeniowy, rozpoczynając następnie oczekiwanie na pojawienie się podwodnego tankowca. Siedemnastego lutego w związku z brakiem kontaktu z okrętem zaopatrzeniowym Max-Martin Teichert nadał do dowództwa depeszę o następującej treści:

„Przebywam od 2 dni w punkcie spotkania. Schnoor meldował pozycję AK 8985.”.

Następnego dnia o 08:40 udało się uchwycić namiar na U 460, z którym prawie siedem godzin później o 15:30 nawiązano kontakt wzrokowy (z przeprowadzonej wkrótce potem pomiędzy oboma dowódcami rozmowy wynikło, że Schnoor podawał swoją pozycję w AK 9758 a nie AK 8995). Ze względu na fatalne warunki pogodowe uniemożliwiające rozpoczęcie operacji uzupełniania zapasów, po konsultacji obu dowódców przełożono ją na dzień następny tj.19 lutego. Tego dnia pomiędzy 10:00 a 13:05 w kwadracie AK 8957 na U 456 okręt Schnoora przekazał ca. 28 m³ paliwa, 1,7 m³ oleju silnikowego, warzywa, kartofle oraz świeży chleb. O 14:00 pożegnano się z podwodnym tankowcem, po czym zgodnie z rozkazem z 10 lutego rozpoczęto marsz w stronę Brestu. Cztery dni później 23 lutego o godzinie 14:00 w kwadracie BE 3951 nawiązano kontakt wzrokowy z idącym w kierunku północnym samotnym statkiem, w stronę którego niezwłocznie się skierowano, schodząc wkrótce potem na peryskopową z zamiarem przeprowadzenia skrytego ataku. Trzydzieści osiem minut później w kierunku ocenianego na ca. 2.000 – 3.000 ton frachtowca odpalono salwę trzech torped, z których dwie okazały się być celne, powodując jego natychmiastowe zatonięcie wraz z całą załogą. Zatopioną jednostką był należący do irlandzkiego armatora Limerick SS Co Ltd z Limerick mały frachtowiec Kyleclate (700 ton). O 15:14 Max-Martin Teichert wynurzył okręt nakazując przeszukanie miejsca ataku, w trakcie którego natknięto się jedynie na drobne szczątki unoszące się na wodzie. Dwudziestego szóstego lutego o 07:40 osiągnięto punkt 346, gdzie spotkano się z dozorowcami, w eskorcie których o 12:00 osiągnięto Brest. W trakcie trwającego ponad sześć tygodni patrolu (45 dni) U 456 przepłynął 5.986,5 mili morskiej na i 311,7 mili morskiej pod powierzchnią.

Patrol 11 (24.04.1943 – 13.05.1943)

24.04. U 456 pod dowództwem Maxa-Martina Teicherta o godzinie 18:00 opuścił Brest, by zgodnie z otrzymanym rozkazem zwalczać nieprzyjacielską żeglugę na wodach Północnego Atlantyku. Prawie dwie godziny później o 19:50 stojący na redzie okręt Teicherta spotkał się z U 566, z którym to następnie rozpoczął marsz w stronę pozycji wyjściowej na Biskaje. Po przepłynięciu niebezpiecznego obszaru, od 29 kwietnia U 456 operował na północny – zachód od Cape Finisterre w ramach zgrupowania Drossel, przeciwko pływającym na trasie Wyspy Brytyjskie – Morze Śródziemne – Wyspy Brytyjskie nieprzyjacielskim konwojom. Trzeciego maja o 10:55 w dowództwie odebrano pochodzący z U 456 meldunek pozycyjny (kwadrat marynarki BE 8566). Tego samego dnia na okrętach zgrupowania Drossel odebrano pochodzący z samolotu dalekiego zwiadu meldunek o dostrzeżeniu dwóch konwojów w stronę których następnie się one skierowały. Jednym z w/w zgrupowań był złożony z barek desantowych do przewozu czołgów, idący na Morze Śródziemne konwój, z którym jako pierwszy kontakt nawiązał U 89 (Lohmann). Kierując się podawanymi przez okręt Lohmanna namiarami o 06:00 następnego dnia Max-Martin Teichert przechwycił w/w konwój ale ze względu na wzburzone morze nie mógł wykonać ataku. O sytuacji tej powiadomiono dowództwo wysyłając do niego depeszę o następującej treści:

„Według namiarów Lohmanna o 06:00 przechwyciłem konwój okrętów desantowych. Przebywam przed eskortą. Żadnej pewności trafienia z powodu stanu morza.”.

Od 6 maja głównym celem zgrupowania Drossel był wykryty przez samoloty zwiadu, składający się z 48 jednostek, osłaniany przez eskortowiec i 3 korwety konwój SL.128. Następnego dnia w BdU odebrano pochodzący z U 456 meldunek o przebiegu operacji przeciwko w/w konwojowi o następującej treści:

„Godzina 07:10, CF 3726 (...), ostrzelany przez korwetę, potem dobrze wycelowane bomby. Główne usterki: oba kompasy, peryskop, utracono 84 cbm.”.

Dwa dnia później 9 maja w dowództwie odebrano kolejny meldunek z okrętu Teicherta o następującej treści:

„Godzina 11:38, BE 8867 – silna utrata oleju silnikowego przy średniej prędkości, około 300 l dziennie. Pozostało 2700 l. (…). Proszę o wymianę zasilacza GHG z powracającym do bazy okrętem.”.

W tym okresie głównym celem zgrupowania był kolejny konwój – składający się 48 jednostek, osłaniany przez Grupę Eskortową C2 HX.237. Jedenastego maja poszukujący w/w nieprzyjaciela U 456 w kwadracie BC 4714 natknął się na samotny frachtowiec, którego to następnie o godzinie 04:41 zatopił przy pomocy torped. Posłanym na dno statkiem okazał się być maruder z poszukiwanego HX.237, należący do brytyjskiego armatora Larrinaga & Co Ltd z Liverpoolu frachtowiec Fort Concord (7.138 ton). O sukcesie tym zameldowano dowództwu wysyłając do niego meldunek o następującej treści:

„Godzina 04:41. Duży 10.0000 ton frachtowiec zatopiony.”.

Po południu następnego dnia idący na powierzchni, poszukujący wciąż konwoju okręt Teicherta został wykryty i zmuszony do alarmowego zanurzenia przez należący do 86 Sqn RAF bombowiec B-24 Liberator. Pilotowana przez Johna Wrighta maszyna w ślad za znikającym pod wodą okrętem zrzuciła torpedę akustyczną NO.84 Fido, której detonacja poważnie go uszkodziła zmuszając do ponownego wynurzenia. Wkrótce po pojawieniu się na powierzchni Max-Martin Teichert nakazał obsadzić działka przeciwlotnicze i trzymać napastnika na dystans od jednostki. W tym czasie oprócz podjęcia próby wykonania doraźnych napraw, w związku z fatalnym stanem okrętu o 13:31 nadano do dowództwa depeszę o następującej treści:

„BD 6646 – Nie zdolny do zanurzenia. Samolot utrzymuje kontakt. Proszę o pilną pomoc. Kieruję się z najwyższą prędkością kursem 300˚. Silny przeciek w przedziale rufowym. Kompas niesprawny.”.

O 15:01 w BdU odebrano kolejny meldunek z U 456 o następującej treści:

„BD 6647 – utrzymujący kontakt samolot nie ma już bomb. Zapytuję gdzie są inne okręty.”.

W tym czasie na pomoc jednostce Teicherta skierowane zostały znajdujące się najbliżej U 607, U 190 i U 603. Jeszcze tego samego dnia (kwadrat marynarki BD 6594) oczekujący na pomoc U 456 został wykryty przez naprowadzony na niego przez samolot brytyjski niszczyciel HMS Opportune. Widząc zbliżającego się przeciwnika Max-Martin Teichert postanowił zaryzykować i zarządził zanurzenie swojego ciężko uszkodzonego okrętu. Manewr ten jednak mu się nie udał i okręt poszedł na dno wraz z całą załogą. Czternastego maja przepływający przez kwadrat BD 6645 U 448 o godzinie 14:50 natknął się na unoszące się na wodzie ciała dwóch marynarzy z załogi U-boota, których przynależność do U 456 zidentyfikowano na podstawie emblematu noszonego na ubiorze. Poza tym jedno z w/w ciał dzięki odnalezieniu notesu oraz naszywce z nazwiskiem zidentyfikowano jako należące do MtrGfr Hansa Scharmanna. Wkrótce potem zwłoki obu denatów na polecenie dowódcy U 448 wyłowiono z wody a następnie z pełnym ceremoniałem ponownie pochowano w morzu.

19.12.1943 w uznaniu zasług Max-Martin Teichert pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża.

*     *     *

Uwagi

Poprzednia wersja losów U 456 głosiła, że w dniu 13 maja padł on ofiarą wspólnego ataku kanadyjskiego Sunderlanda z 423 Sqn RCAF oraz także kanadyjskiej korwety HMCS Drumheller i brytyjskiej fregaty HMS Lagan. W rzeczywistości ofiarą tego ataku padł inny okręt zgrupowania Drossel – U 753.

*     *     *

Przypisy:

[1] Do niedawna uznawano, że w tym ataku U 456 zatopił jeden z mających zostać przekazanych ZSSR trawlerów z.o.p. a mianowicie HMS Sulla (281 ton) ale po dokładnej analizie źródeł okazało się, że jednostka ta została utracona w nocy z 24 na 25 marca, w związku z czym sprawcą jej zatopienia nie mógł być U 456, który w tych dniach przebywał jeszcze w bazie.

[2] Zatopione złoto w liczbie 465 sztabek, ulokowanych 93 skrzynkach miało ówczesną wartość ok. 2.000.080 funtów szterlingów. Od lat 50. rząd brytyjski planował jego wydobycie z wraku, pomimo faktu, że w 1957 roku uznano go za grób wojenny. Po załatwieniu wszystkich formalności kontrakt na wydobycie przyznano konsorcjum Jessop Marine Recoveries. Piętnastego maja 1981 roku po krótkich poszukiwaniach statek badawczy "Dammtor" zlokalizował spoczywający na głębokości 250 - 260 metrów wrak "Edinburgha". W trakcie prowadzonych od września do października 1981 roku prac z wraku wydobyto łącznie 431 sztabek o masie 5,13 t i wartości ok. 44.000.000 funtów szterlingów. Na podstawie zawartej umowy 45% złota otrzymało konsorcjum, zaś pozostałe 55 % zostało podzielone w następujących proporcjach: 2/3 ZSRR i 1/3 Wielka Brytania. W dniach 4-10 września 1986 brytyjska firma Wharton-Williams wydobyła jeszcze 29 sztabek o masie 345 kg i wartości ok. 3 mln funtów, z czego 19 zostało przekazanych ZSRR. Ostatnie pięć sztab, których wydobycie było nieopłacalne, pozostało we wraku.

*     *     *

Członkowie załogi U 456 polegli w dniu 13.05.1943 r. (w kolejności alfabetycznej):
Nazwisko, Imię	Ranga	Rok urodzenia
Allmenröder, Erich	MaschMt.	03.05.1922
Becker, Robert	MtrOGfr.	30.07.1921
Behrhorst, Karl	MtrOGfr.A.	12.05.1922
Bieselt, Hermann	OStrm	12.04.1914
Bösel, Gustav	OMaschMt.	20.02.1919
Bothe, Joachim	OFähnr.ing.	17.11.1923
Draheim, Erich	OMaschMt.	23.03.1918
Eisenbarth, Edgar-Nikolaus	FkMt	21.06.1922
Felske, Otto-Adolf	MechGfr	21.03.1924
Franck, Karl	MaschGfr.	09.08.1922
Friedrich, Paul	OMaschMt.	14.06.1920
Funck, Herbert-Paul	BtsMt	15.12.1917
Gutzmann, Hans	MaschOGfr.	02.08.1921
Hoppe, Kurt	MtrGfr.	27.03.1922
Huck, Heinz	MtrOGfr.	16.09.1922
Kreutzer, Wilhelm	MaschOGfr.	05.11.1921
Kühner, Otto-Johann	OMasch	16.01.1914
Leitzke, Hermann	MtrGfr.	31.08.1922
Lütjen, Georg	MtrOGfr.	15.02.1922
Maier, Eduard	MtrOGfr.	30.01.1923
Maier, Gerhard	MaschGfr.	05.08.1924
Malek, Georg	MtrOGfr.	16.04.1923
Moll, Ewald	MaschOGfr.	18.04.1924
Mollenhauer, Erich	BtsMt	06.12.1915
Moser, Josef	FkMt	10.04.1921
Nerlich, Lothar	OLt.ing	23.06.1918
Paul, Hermann	OMasch	24.09.1913
Pfabe, Walter	MaschOGfr.	15.02.1921
Pfaff, Adolf	MaschOGfr.	17.10.1914
Piosczyk, Georg	MaschGfr.	25.11.1923
Romig, Horst	Fahnr.z.S.	23.09.1923
Ruf, Friedrich	MtrOGfr.	19.03.1923
Rutkowski, Bernhard	MaschOGfr.	22.05.1918
Schaper, Heinz	FkOGfr	02.02.1924
Scharmann, Hans	MtrGfr.	22.08.1924
Schimanek, Robert	MaschMt.	22.11.1922
Schmidtke, Walter	MaschMt	09.07.1921
Schöttke, Walter	MechMt.	01.09.1919
Schreiber, Georg	FkOGfr	22.04.1923
Schruff, Eduard	MtrGfr.	17.07.1923
Steiner, Martin	MaschOGfr.	16.09.1920
Stockmayer, Werner	OLt.z.S.	11.10.1917
Stolte, Fritz-Johannes	MaschOGfr.	12.10.1921
Sträter, Johannes	MaschOGfr.	27.03.1922
Teichert, Max-Martin	KpLt.01.12.41.	31.01.1915
Thies, Adolf	Lt.z.S.	29.03.1919
Thurmann, Hans	Fahnr.z.S.	29.10.1924
Wecklein, Johann	OBtsMt.	29.04.1918
Wentzel, Rolf	MechGfr	13.12.1923

*     *     *

Bibliografia:

http://uboat.net

http://www.ubootwaffe.net

http://uboatarchive.net/

http://www.wlb-stuttgart.de/seekrieg/chronik.htm

http://www.u-boot-archiv.de/

http://www.u-historia.com/

Blair Clay - Hitlera Wojna U-bootów tom I i II

Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die U-boot-Kommandanten tom 1

Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Der U-Boot-Bau auf Deutschen Werften von 1935 bis 1945 tom 2

Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945 tom 3

Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Deutsche U-Boot-Verluste von September 1939 bis Mai 1945 tom 4

Busch Rainer/Röll Hans-Joachim: Der U-Boot-Krieg: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von 1939 bis Mai 1945 tom 5

Ritschel Herbert - Kurzfassung Kriegstagebücher Deutscher U-boote 1939 - 1945 Band 6 KTB U 223 - U 300

Rohwer Jürgen: Axis Submarine Successes 1939 - 1945

Trojca Waldemar - U-bootwaffe 1939-1945 cz. 1, 2, 3

Urbanke Axel - Die Versorger der "Grauen Wolfe"

Wynn Kenneth U-Boot-Operationen im Zweiten Weltkrieg Einsatzgeschichte U1-U510 tom 1

*     *     *

Poniżej herb: U 456 (źródło http://uboat.net)

 

Poniżej: ciężko uszkodzony przez U 456 krążownik HMS EDINBURGH (źródło: internet)