sobota, 11 grudnia 2021

Z cyklu "Ze świata żagli, jachtów i jednostek rekreacyjnych" - PASSAT VII

 

PASAT VII ex JAS 111 ex WsG 2 ex ŁEB 47 ex WSG 48 ex WŁA 62 ex ŚWI 71

Autor: Andrzej Patro.

W latach 1949 – 1951 Stocznia Rybacka Gdynia zbudowała kilkanaście kutrów typu: KG-177 i KG-177A tj.: DZI 27 – 28 (SPRM „Belona Dziwnów”); DAR 42 – 43 (PPiUR Darłowo); GDY 35, GDY 37, GDY 54, GDY 58 (prywatni rybacy gdyńscy); KOŁ 35 – 36 (PPiUR „Barka” Kołobrzeg); WŁA 25 (prywatny rybak z Władysławowa); WŁA 60 – 61 oraz WŁA 62 (wcześniej SWI 71) dla (PPiUR „Szkuner”, Władysławowo); WŁA 92 (SPRM „Gryf” Władysławowo). Jeden z nich istnieje do tej pory, chociaż od jakiegoś czasu nie jest już eksploatowany niszczejąc w Jastarni a nazywa się on PASSAT VII (ex ŚWI 71) i sylwetkę właśnie tego kutra postaram się przybliżyć czytelnikom.

Uwagi: Kadłuby i nadbudówki drewniane. Prototyp – WŁA 92 został zbudowany w 1947 roku w Stoczni Rybackiej Gdańsk – Stogi jako typ KS 177 i jeżeli się nie mylę, był on pierwszym drewnianym kutrem rybackim zbudowanym po II wojnie światowej w Polsce. 

Poniżej rysunek kutra projektu KS-177 / KG-177 (rys. Stefan Kolicki).

Podaję chronologicznie kolejne nazwy PASAT VII wraz z danymi, które udało się ustalić.

SWI 71 (Sygnał wywoławczy SOIN) – kuter o napędzie żaglowo –motorowym i kadłubie drewnianym, zbudowany w 1949 roku w Stoczni Rybackiej Gdynia dla PPiUR Barka w Kołobrzegu (numer budowy 70/402), ukończony w maju 1949 roku.

Dane techniczne SWI 71:

Wyporność

28,89 BRT / 11,34 NRT

Wymiary (d. x. sz. z.):

17,70 x 5,0 x 2,0 m

Napęd

Gangren 100/120 KM, później Kromhout  100 KM

Ożaglowanie:

pomocnicze typu kecz o powierzchni 79 m kwadratowych

WŁA 62 – przekazany PPiUR Arka w Gdyni, został zarejestrowany we Władysławowie 11 października 1951 roku jako WŁA 62 (nazwa własna ARKA 83). 18.12.1954 roku przejęty przez PPiUR Szkuner we Władysławowie i eksploatowany bez zmiany oznaczenia.

Poniżej WŁA 62 (materiały prasowe, zbiór: Andrzeja Patro)

WSG 48 – sprzedany spółdzielni Front Narodowy w Górkach Wschodnich, w lutym 1964 roku został przerejestrowany na WSG 48.

ŁEB 47 – wycofany z eksploatacji i sprzedany do Łeby w listopadzie 1965 roku (oznaka rybacka ŁEB 47).

WsG 2 – sprzedany i przerejestrowany do Górek Wschodnich w kwietniu 1969 roku (oznaka rybacka WsG 2).

JAS 111 – po kilkukrotnej zmianie właścicieli, we wrześniu 1980 roku kuter kupił Stanisław Khonke z synami przerejestrowując go na JAS 111.

PASSAT VII – po czterech latach, w lutym 1984 roku kuter sprzedano Gerardowi Sikorskiemu z Gdyni, który zamierzał przebudować go na żaglowo-motorowy jacht turystyczny. Kuter przeholowano do bazy Bractwa Kutrowego (Gdańsk Rudniki) na Martwej Wiśle, skąd w 1987 roku trafił do Górek Wschodnich gdzie został wyslipowany. Przebudowę kontynuowano w Theddy Yacht Service. Po wodowaniu, w lipcu 2003 roku kuter został przyholowany do Gdyni, gdzie ukończono prace. W 2003 roku jednostka została zarejestrowana w Polskim Związku Żeglarskim jako jacht turystyczny (ze znakiem PZ-2145), wyruszając od tej pory w krótkie rejsy z turystami i wędkarzami. Poza tymi rejsami PASSAT VII obsługiwał też m.in. Morską Pielgrzymkę Rybaków. Niestety od dłuższego już czasu jednostka ta stoi bezczynnie w Jastarni. Kilka lat temu tj. w 2019 roku, podczas pobytu w Jastarni spotkałem ją pierwszy raz, dowiadując się od jednego z szyprów, że na pokładzie PASSAT VII jakiś czas temu miał miejsce pożar. Armator jednak nie poddał się i zaczął jego odbudowę, ale niestety splajtował i kuter przejął komornik …  żal mi się wtedy zrobiło tej jednostki. We wrześniu 2021 roku ten sam kuter sfotografował Dominik Dzigman. Na początku grudnia 2021 roku, z pokładu BALTIC BEAUTY udało mi się zrobić kolejne kilka zdjęć. Sytuacja się nie zmieniła. PASSAT VII od kilku dobrych lat stoi opuszczony w tym samym miejscu, przy te samej kei i coraz bardziej niszczeje. Zastanawia mnie jednak fakt, że pomimo kilku lat postoju, pomimo sztormów, braku dozoru wciąż utrzymuje się on dzielnie na wodzie – może chce on w ten sposób dać nam znak, że nie chce „iść na opał” i być skasowany ?

PASSAT VII dane techniczne od 2003 roku

Wyporność:

58,87 BRT / 17,66 NRT / 42 DWT

Wymiary (d. x. sz. z.):

17,70 x 5,0 x 2,0 m

Napęd:

Puck-Delfin 156 KM

Prędkość:

9 węzłów

Poniżej: PASSAT VII podczas pielgrzymki do Pucka 2003 roku (materiały prasowe, zbiór Andrzeja Patro)

Poniżej: PASSAT VII (zdjęcie: Marek Sójka, zbiory Andrzeja Patro).

Poniżej: PASSAT VII podczas zimowania w Jastarni w 2010 roku (materiały prasowe, zbiory Andrzeja Patro).

Poniżej: PASSAT VII w Jastarni, 05.08.2019 r (zdjęcia: Andrzej Patro).



Poniżej: PASSAT VII w Jastarni, 22.09.2021 r. (zdjęcia: Dominik Dzigman).







Poniżej: PASSAT VII w Jastarni, 04.12.2021 r. (zdjęcia: Andrzej Patro).



Aktualizacja 05.04.2023 (tekst: Andrzej Patro):

31 marca 2023 roku odwiedziłem z rodziną Jastarnię, co z kolei wykorzystałem do wizyty w porcie, bo byłem bardzo ciekaw dalszych losów tego niegdyś pięknego kutra. Obawiałem się jednak, że Passata VII w Jastarni już nie zobaczę, bo w międzyczasie od czasu mojej ostatniej wizyty został skasowany. Na moje i tej jednostki szczęście pomyliłem się, statek cumował wciąż przy kei, chociaż został przemieszczony w inne miejsce i widać było, że ktoś się nim zajmuje. Na zrobionych przeze mnie zdjęciach widać, że destrukcja poszczególnych metalowych i drewnianych elementów kadłuba postępuje zastraszająco. Mam jednak nadzieję, że osobom, które postanowiły reanimować ten statek uda się pomyślnie zakończyć jego remont i przywrócić do eksploatacji.












 

*     *     *

Bibliografia

Jerzy Miciński Stefan Kolicki  Pod polską Banderą

Bohdan Huras Franciszek Necel Kutry z Wielkiej Wsi

źródła własne

 

 

środa, 8 grudnia 2021

Z cyklu "Z życia Polskiej Marynarki Wojennej" ... cz. 56 - Ostatnie opuszczenie bandery na ORP CZAJKA (II)

 Materiał prasowy oraz zdjęciowy: dzięki uprzejmości Sekcji Prasowej 8 Flotylli Obrony Wybrzeża 


 Ostatnie opuszczenie bandery na ORP Czajka

ORP Czajka to ponad 54 lata współtworzenia historii Polskiej Marynarki Wojennej.
8 grudnia 2021 r., na terenie 13. Dywizjonu Trałowców w Gdyni odbyła się uroczystość ostatniego opuszczenia bandery na tym okręcie. Przez wszystkie te lata okręt realizował zróżnicowane zadania wojny minowej pod biało-czerwoną banderą. Kilkukrotnie wchodził w skład Stałego Zespołu Sił Obrony Przeciwminowej oraz Sił Odpowiedzi NATO reprezentując Polskę na arenie międzynarodowej.

Wielka przygoda dla ORP Czajka rozpoczęła się 19 września 1965 roku. Gdy w Stoczni Gdańskiej im. Komuny Paryskiej położono stępkę pod budowę ostatniego z serii 12-tu trałowców projektu 206F. Po upływie 14 miesięcy, w dniu 17 grudnia 1966 r. odbyła się uroczystość wodowania okrętu. Matką chrzestną została Pani Kazimiera Prządak.

 W dniu 17 czerwca 1967 r. podniesiono na okręcie biało-czerwoną banderę. Pierwszym dowódcą został kpt. mar. Leopold Balas. Początkowe lata służby okrętu to realizacja szkolenia załóg, prezentacja bandery Marynarki Wojennej na morzu i w portach zagranicznych oraz w czasie wizyt, delegacji i wspólnych ćwiczeń międzynarodowych.
W tamtym czasie brał udział w niemal wszystkich ważniejszych ćwiczeniach polskich okrętów oraz manewrach flot Układu Warszawskiego, uczestnicząc też często
w unieszkodliwianiu niewybuchów, pozostałości z okresu II wojny światowej. W 1979 roku okręt zdobył miano najlepszego okrętu MW PRL. W kolejnych latach jednostka dołączyła do grupy okrętów obrony przeciwminowej, która oczyszczała z min rejon portu Świnoujście
i trasy prowadzące w cieśniny duńskie.

Przełom XX i XXI wieku to okres gruntownej modernizacji okrętu. Z dawnej Czajki pozostał jedynie kadłub. Okręt został wyposażony w sprzęt i uzbrojenie spełniające wymagania zgodnie z nowymi zasadami i wymogami struktur NATO. 26 maja 2000 r. okręt ponownie wchodzi do linii jako niszczyciel min projektu 206FM, rozpoczynając drugi, ponad 20-letni okres służby pod biało-czerwoną banderą. Wielokrotnie brał udział w ćwiczeniach międzynarodowych w tym: Strong Resolve, Blue Game i Open Spirit, gdzie celem było rozminowywanie akwenów wodnych z min pozostałych po I i II Wojnie Światowej. W 2003 roku, okręt po raz pierwszy obecny był w stałym zespole obrony przeciwminowej NATO MCMFN. Obecność ta była ponawiana w roku 2004, 2007 i 2013.

W styczniu 2013 roku okręt wszedł w skład morskiego komponentu Sił Odpowiedzi NATO i przez kolejne 4 miesiące okręt pływał pod banderą NATO w składzie Stałego Zespołu Obrony Przeciwminowej NATO SNMCMG1, dowodzonego przez byłego dowódcę ORP Czajka kmdr por. Piotra Sikorę.

ORP Czajka jest to ostatnia z trzech jednostek proj. 206FM, które zostały wycofane ze służby w Marynarce Wojennej na przestrzeni ostatnich lat. Zgodnie z Planem Modernizacji Technicznej okręty te mają zostać zastąpione serią trzech nowoczesnych niszczycieli min proj. Kormoran II, budowanymi aktualnie dla Marynarki Wojennej. Pierwszy z serii ORP Kormoran wszedł do służby 28 listopada 2017 roku.

Przez ponad 54 lata okrętem dowodziło 24 oficerów. Ostatnim dowódca był kpt. mar. Wojciech Zaleski.  Intensywnie eksploatowana jednostka przez całą swoją służbę wchodziła w skład 13. Dywizjonu Trałowców.